Μια νέα περιπέτεια στο νεκροταφείο: Η ιστορία της θανατικής γάτας

Ήταν μια θολή και ανεπαίσθητη μέρα όταν επέβηκα στο καράβι των οκτώ. Ο πλοίαρχος, σερβιρίζοντας μου ξανά το χτεσινό ηλιοβασίλεμα, μετέφερε αμέριμνους παραθεριστές. Κοντεύοντας να με πάρει το μποτιλιάρισμα, αποφάσισα να αποστραφώ και τελικά κατέληξα στο παράξενο νεκροταφείο του νησιού. Ο ουρανός έβαφε αγχμόνευτα το τελευταίο φως της ημέρας, μεταμορφώνοντάς το σε ένα χθεσινό μπαγιάτικο ηλιοβασίλεμα. Όμως, παρά τη νύχτα που πλησίαζε, αναρωτιέμαι γιατί μπήκα εκείνη τη στιγμή. Ίσως ήταν η περιέργεια που με οδήγησε να ρίξω μια ματιά στους τάφους, ξεπερνώντας από δίπλα στον κάθε ένα και κερδίζοντας στην κατηγορία “νεαρός θάνατος”. Κατά τη διάρκεια της γρήγορης περιπλάνησής μου, προσπερνούσα στα παράπονά μου τον τάφο της Κυρίας Πετροπούλου, 79 ετών, όταν είδα “εκείνην”. “Εκείνην” την πορτοκαλί γάτα, που χάδιζε με νωχελικότητα τα λευκά μάρμαρα του τάφου για να δροσιστεί. “Τι κάνεις εδώ, μικρή θανατο-γατούλα;” τη ρώτησα με γλυκό τρόπο. Ακολούθησε την έκκολψή μου και πηδήχτηκε από το μάρμαρο, σαν να συνειδητοποίησε ότι ήταν σε άδειο τοπίο της αφαιρετικής ομορφιάς. Ήρθε προς τα μπρος μου, αμήχανη, και απλώθηκε στα πόδια μου, που φάνηκαν θερμότερα, πιο απαλά και πιο ζωντανά. Έτσι ξεκίνησε κάτι σαν χορογραφία. Διαπερνούσε τους αστραγάλους μου, περνούσε την ουρά της γύρω-γύρω και ξαναγύριζε να πέσει ξανά ακίνητη στην αγκαλιά μου. Έδειχνε ότι είχε τόση αγάπη προς τον κόσμο, σαν να μην είχε συνδεθεί ποτέ με κάποιον ζωντανό. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω πόση ώρα της έδωσα χάδια και αγάπη. Όμως, καθώς η νύχτα έπεφτε πάνω στο νεκροταφείο, έπρεπε να φύγω για να συναντήσω την παρέα μου στην χώρα. Όταν προσπάθησα να αποχωρήσω, ένας κηπουρός, ακουσμένος από τις κρεατοελιές στο πρόσωπό του, με έκοψε απότομα: “Έλα, κυρία, πρέπει να κλείσω και να βάλω το λουκέτο, γιατί οι αλήτες έρχονται το βράδυ και το κάνουν ντισκοτέκ”. Ο μπερδεμένος λόγος του με έκανε να αναρωτηθώ: “Ντισκοτέκ; Παίζουν μουσική; Χορεύουν;” Ο κηπουρός ήταν αποφασισμένος να μου μεταφέρει την τραγική εικόνα των ανθρώπων που χάθηκαν τελείως: Καθόντουσαν στα σκαλοπάτια και έπιναν μπύρα. Η ίδεα μου φάνηκε σαν ένα παραμύθι. Αποφάσισα να αποχωρήσω σκέφτοντας τη γάτα μου: “Γεια σου, μικρή Μουέρτα”. Τότε μου έκανε κάτι πραγματικά απίστευτο. Φοβισμένος, πήδηξε από το μπροστινό μέρος του ταφικού μνημείου και προσγειώθηκε με μια ακατανόητη ακρίβεια μπροστά μου. Ξεκίνησε να μου μιλά, όχι με το τυπικό νιάου-νιάου, αλλά με έναν τρόπο που έδειχνε πόσο ταιριαστή ήταν στο κοινό μας μυστικό. Ήταν σα να μου είπε: “Κάτσε να σου πω λίγο για τις νέες μας ταφές”. Μου μετέφερε όλα τα νέα του νεκροταφείου, με όλες τις λεπτομέρειες, ενώ περνούσε ανάμεσα από τους αστραγάλους μου και απλωνόταν όλο και περισσότερο. Της προσέφερα ξανά αγκάλια και χάδια, καθώς η νύχτα συνέχιζε να περιτυλίγει το νεκροταφείο. Επισημάνθηκε ότι η γκρι γάτα έτρωγε όλο το φαγητό, υποβασταζόμενη από τις καλές κυρίες του νησιού. Εν τω μεταξύ, ερρίφθη ξηρά τροφή και ευγνώμονα παραδέχτηκα τις αφοσιωμένες “γατοφίλες” που το νησί είχε να προσφέρει. Προσπάθησα να αποχωριστώ, αλλά η γάτα με ακολούθησε και άρχισε τις δικές της γατόσιες ακροβασίες, ξεπερνώντας τη στενή πόρτα του νεκροταφείου και προσγειώθηκε μπροστά μου ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Αρχίσαμε να μιλάμε, με εμένα να ακούω πρόσεκτα κάθε λέξη της. Ήταν όπως να μου έλεγε: “Κάτσε ν’ ακούσεις για τους νεοσσούς που θάψαμε αυτήν την εβδομάδα”. Μου μετέφερε όλες τις πληροφορίες για το νεκροταφείο, ενώ κάποιες πικρίες άκουγα στην αντίθεσή τους. Η γκρι γάτα φάγαινε το περισσότερο φαγητό, και αυτό εξήγησε γιατί η πεζούλα ήταν λερωμένη από τα σκατοφαγί της. Όντως, παρατήρησα άφθονη ξηρά τροφή, και ένιωσα χαρά με τις αφοσιωμένες “γατόφιλες” του νησιού. Την αφήκα να ξαποστάσει για τη μεσημεριανή της σιέστα. Της υποσχέθηκα ότι θα έρθω πάλι το απόγευμα. Καθώς πήγαινα, συνέχισα να σκέφτομαι τη γάτα μου. “Μην ανησυχείς για τους ψοφο-γάτους”, της είπε ο φίλος μου και μου έσερνε μια μπουκιά. “Τα μωρά γίνονται φιλόζωα. Κοίτα εδώ, πώς έχουν λερώσει την πεζούλα με τη βούρτσα τους”. Ομολογώ ότι είδα πληθώρα σκατοφαγιάς στην πεζούλα, και χάρηκα για τις αφοσιωμένες γατόφιλες του νησιού. Συνέχισα να τη σκέφτομαι καθ ‘οδόν. “Εντάξει, αστειέψου με τη γάτα-ψόφο”, μου είπαν οι φίλοι μου, και με έβαλαν ένα κεφάλι ντολμαδάκι στο στόμα. “Είναι σαν να χάθηκαν τα γατάκια; Γιατί να πάρεις τη γάτα του Χάρου;” Αλλά κάτι μέσα μου ξύπνησε μ’ αυτή τη γάτα. Ήταν ως να έπρεπε να τη σώσω από εκεί. Θα την πήγαινα στο διαμέρισμά μου, αντικαθιστώντας την κρύας μάρμαρο ταφής με το βελούδινο και τη ζεστασιά του σπιτιού μου, παρόλο που ίσως θα επέλεγα να την ομορφύνω προς την οργή της. Αυτή ήταν η ιδέα μου. Τάσσοντας τα θέματα αυτά στο μυαλό μου, αντιμετώπισα την τελευταία μου μέρα στο νησί. Ήδη είχα αγοράσει έναν όμορφο, κόκκινο καλάθι για να τη μεταφέρω. Η Μουέρτα, όμως, δεν ήταν πουθενά. Την φώναζα ξανά και ξανά, αλλά τίποτα. Πώς ήταν δυνατόν; Ποιος θάρρευε να αγναντεύσει την πορτοκαλί γάτα; Τόσο γοητευτική, τόσο γεμάτη ζωή και καλοσύνη. Τι μου συνέβη; Τι συνέβη στη γάτα μου; Τη θρήνησα, σιωπηλά. Πέρασε ένας χρόνος και αναπάντοχα εμφανίστηκε ξανά σε μια ταβέρνα στη χώρα του νησιού. Ήταν αναμφίβολα εκείνη. Κάτι με θυμήθηκε και άρχισε να πετάγεται σε μένα, ξεκινώντας ξανά τα γλυκά δροσερά χάδια. Πώς βρέθηκε εδώ; Φαινόταν περιποιημένη, με βάρος που πρόσθεσε, πυκνή τρίχα. Ρώτησα τον ταβερνιάρη, αποκαλώντας τη Ρίρικα. Τον εντυπωσιάζω, για να είναι η κρέα φάρμα φαίνεται ότι είναι η καλύτερη γάτα που μας μπορείτε να έχετε. Φαίνεται ότι είναι περισσότερο υπεύθυνη με την κόρη τους που είναι συντροφιά. Δεν είπα τίποτα για το “παρελθόν” μας. Αρκεί να γνώριζα ότι απέφυγε μόνη της τον θάνατο και ζούσε ευχάριστα στην ταβέρνα που είχε τύχη να προσκαλέσει “Καλή καρδιά”. Ωστόσο, παραλείπω να αναφέρω ότι την βρήκα ξανά, αφήνοντας ανοικτή την ιστορία στις γυναίκες που αρνήθηκαν ότι δεν υπήρχε πορτοκαλί γάτα. Αυτή η ιστορία λείπει, και παρατηρώ τις εκπληκτικές εκφράσεις στα πρόσωπά τους. Μουέρτα, η γάτα του νεκροταφείου, θα είσαι πάντα μέρος της καρδιάς μου.

Πηγή