Όταν πρωτοπέρασα την πόρτα του bistrot-bar à vin Le Baratin, ήμασταν στο κατώφλι της νέας χιλιετηρίδας. Αυτό το μαγαζί στην Belleville, μια υποβαθμισμένη συνοικία στο βορειοανατολικό Παρίσι, ήταν ο τόπος που έδωσε το έναυσμα για την κουλτούρα των κρασιών ελαχίστων παρεμβάσεων. Μένουμε έκπληκτοι όταν σκεφτόμαστε πως τώρα, σχεδόν 25 χρόνια μετά, η κουλτούρα αυτή έχει εξελιχθεί σε μια κατάσταση αφορισμών και υστερίας.
Αρχικά, οι εναλλακτικές τάσεις σε κάθε δραστηριότητα έπρεπε να είναι ενωτικές, αλλά στην πράξη έχουν γίνει δόγματα. Αυτό που είχε εξελιχθεί σε ένα “κίνημα νατουραλιστών” έχει γεννηθεί κατακερματισμένο. Οι ομάδες συνεχώς έχουν διαφωνίες μεταξύ τους σχετικά με το πώς και γιατί ένα κρασί χαρακτηρίζεται ως “νατουραλιστικό”. Κάτι που μας θυμίζει τις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ μαρξιστών-λενινιστών και λενινιστών-μαρξιστών. Παρόλα αυτά, στη ζωή μας, και ιδίως στον κόσμο του κρασιού, έχουμε πολλά σημεία επαφής παρά πολλές διαφορές
Οι οινικές εκδηλώσεις δεν είναι μόνο για να δοκιμάσεις κρασιά, αλλά και για να βγάλεις συμπεράσματα. Πρώτον και κύριον, αναγνωρίζουμε ότι η κλιματική αλλαγή επηρεάζει ορισμένες ποικιλίες αμπέλου με ταχύτητα που δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε. Δεν μιλάμε για ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά για την αύξηση της θερμοκρασίας. Για παράδειγμα, η ποικιλία του Chenin Blanc έχει αλλάξει οργανοληπτικά. Αυτή η ποικιλία που γνωρίζαμε δεν έχει πλέον τα ίδια χαρακτηριστικά. Στις διασημότερες περιοχές φύτεψαν άλλες ποικιλίες που είναι πιο ανθεκτικές στις νέες συνθήκες. Ταυτόχρονα, υπάρχει μια στροφή σε υβριδικές ποικιλίες που «αντέχουν». Αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπάρχει συνέπεια όταν φυτεύουν ποικιλίες εργαστηρίου και εφαρμόζουν αυτές τις μεθόδους οινοποίησης
Ένα ακόμη πρόβλημα που προκύπτει είναι το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν οι νέοι αμπελουργοί. Κάτι που ανατρέπει την έννοια της βιωσιμότητας. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην περιοχή του Jura, συναντήθηκα με τον Pierre Overnoy, έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς κρασιού στην περιοχή. Σε μια συζήτηση, μοιράστηκε μαζί μας τον λόγο για τον οποίο ποτέ δεν χρησιμοποίησε ζιζανιοκτόνα και άλλα φάρμακα στο αμπέλι του. Είπε ότι επειδή η νομοθεσία της Ελβετίας δεν τα επέτρεπε, ορισμένοι έμποροι εισέπρατταν τη χώρα με σκοπό να δοκιμάσουν αυτά τα φάρμακα στους αμπελουργούς της περιοχής. Μέσα σε λίγο καιρό, είδαν τις καταστροφικές συνέπειες που είχαν στη γη των αμπελώνων που δέχθηκαν αυτές τις δοκιμές. Για αυτόν τον λόγο υπήρξε πάντα συνεπής και δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ.
Καθώς επέστρεφα αεροπορικώς στην Αθήνα, σκεφτόμουν τα σημειώματα του ταξιδιού μου. Ένιωθα ικανοποίηση για τις δοκιμές των εκατοντάδων κρασιών, αλλά ταυτόχρονα άγχος για το μέλλον μετά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών και την “νίκη” της Γαλλίας στο θέμα των παρασιτοκτόνων. Τότε θυμήθηκα το ταξίδι μου στο Jura το 2019. Ένα ταξίδι στο οποίο συνάντησα τον Pierre Overnoy, τον “πατριάρχη των κρασιών του Jura”. Σε μια ομιλία στην κουζίνα του σπιτιού του, μας μίλησε για τα κρασιά της περιοχής και είπε: “Με ρωτάνε συχνά γιατί ποτέ δεν χρησιμοποίησα ζιζανιοκτόνα και άλλα φάρμακα στα αμπέλια μου. Η απάντηση είναι απλή, και βρίσκεται στις ελβετικές βιομηχανίες φυτοφαρμάκων τη δεκαετία του ’60. Την εποχή εκείνη η νομοθεσία της Ελβετίας δεν επέτρεπε τη χρήση τέτοιων φαρμάκων, οπότε οι έμποροι περνούσαν τα σύνορα για να δοκιμάσουν αυτά τα φάρμακα εδώ σε εμάς, με ειδικούς όρους. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, είδα τι συνέβη στους αμπελώνες που δέχτηκαν αυτές τις δοκιμές, και ορκίστηκα να μην τα χρησιμοποιήσω ποτέ”.
Πηγή
