από το The New York Times:
Μπέλα και Μπάρμπι: Δύο διαφορετικές εκδοχές γυναικείας απελευθέρωσης στα Όσκαρ
Η μία διαδραματίζεται σε έναν φωτεινό, πλαστικό κόσμο όπου τα πάντα είναι ντυμένα ροζ. Η άλλη σε έναν απομονωμένο ασπρόμαυρο κόσμο που μεταμορφώνεται, σε στυλ «Μάγου του Οζ», σ’ ένα φανταχτερό, steampunk σύμπαν. Αν και είναι πολύ διαφορετικές στυλιστικά, οι υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες Barbie και Poor Things αποτελούν και οι δύο σύγχρονους φεμινιστικούς μύθους για τη δημιουργία μιας γυναίκας. Και οι δύο αναδιαμορφώνουν τα στάδια μιας ιστορίας ενηλικίωσης: Οι πρωταγωνίστριες ξεκινούν σε μια κατάσταση παιδικής αθωότητας και στη συνέχεια, η καθεμία με τον δικό της τρόπο, περνούν μέσα από τη μητρότητα, καταλήγοντας σε ένα μέρος όπου δεν είναι ούτε μητέρα ούτε κόρη, αλλά συγχρόνως είναι και τα δύο, δημιουργώντας την αυτονομία τους ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις της γυναικείας φύσης. Το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου αντλεί την ιδέα του από το «Φρανκενστάιν» της Μέρι Σέλεϊ, στο οποίο ένας ιδιοφυής επιστήμονας συναρμολογεί και δίνει ζωή σε ένα τέρας που σπέρνει τον όλεθρο, ενώ ο ίδιος χάνεται σε μια υπαρξιακή αναζήτηση της γνώσης.
Εδώ ο δρ Φρανκενστάιν είναι ο Γκόντγουιν Μπάξτερ (Γουίλεμ Νταφόε) και το τερατώδες δημιούργημά του είναι η Μπέλα (Έμα Στόουν), η γυναίκα που έχει αναστήσει. Στην αρχή η Μπέλα συμπεριφέρεται σαν νήπιο, μαθαίνοντας να μιλάει και να κινείται μιμούμενη τους ενήλικες γύρω της. Στη συνέχεια, περνάει ένα είδος εφηβείας που αρχίζει από τη στιγμή που ανακαλύπτει τη σεξουαλική απόλαυση. Η σεξουαλική της περιέργεια την ωθεί σε ακόμα μεγαλύτερες περιέργειες για τον κόσμο και τη λειτουργία του. Το Poor Things καταδεικνύει ότι η γυναίκα μπορεί να αποκτήσει αυτονομία και αυτοπεποίθηση μέσα από την αναζήτηση της σεξουαλικής ικανοποίησης και την προσπάθειά της να ελευθερωθεί από τους ρόλους που της επιβάλλει η κοινωνία.
Ενώ η Μπέλα αναζητά την αυτονομία της μέσα από το σεξ, η πρωταγωνίστρια της Barbie (Μάργκο Ρόμπι) αναζητά τη δική της αυτοεκτίμηση και ευτυχία μέσω της αναζήτησης της Σάσα, του κοριτσιού που έπαιζε μαζί της στην παιχνιδούπολη. Στην πορεία, ανακαλύπτει ότι η πραγματική ευτυχία της βρίσκεται στην αυτοαποδεχτική ταυτοποίηση μεταξύ μητέρας και κόρης, ανασυνδεόμενη με τη γενεαλογία των γυναικών και χαρίζοντας αυτοπεποίθηση και ελευθερία στον εαυτό της
Και οι δύο πρωταγωνίστριες αφήνουν πίσω τους τις προσδοκίες και τους κοινωνικούς ρόλους που η πατριαρχία επιβάλλει και διεκδικούν την αυτονομία τους, ενσαρκώνοντας τόσο την εσωτερική τους κόρη όσο και την εσωτερική τους μητέρα. Η γυναίκα ανακαλύπτει την αυθεντική της φωνή και καθοδηγεί τον προσωπικό της δρόμο στην κοινωνία, απελευθερώνοντας τον εαυτό της από τους οικουμενικούς περιορισμούς που προσπαθούν να την ελέγξουν
Όπως και στις δυο ιστορίες, η γυναικεία αυτονομία και ελευθερία συνδέονται με την αποδοχή της πραγματικής ταυτότητας τους και την ικανότητα να ορίζουν τον εαυτό τους ανεξάρτητα από τους κοινωνικούς κανόνες. Η γυναίκα που είναι ελεύθερη και αυθόρμητη, όπως η Μπέλα και η Μπάρμπι, μπορεί να βρει την ευτυχία και την πραγματική εκπλήρωση, ελευθερώνοντας τον εαυτό της από τους παραδοσιακούς ρόλους και υιοθετώντας ταυτότητες που οι ίδιες ορίζουν.
Αν και οι δύο ιστορίες αντλούν έμπνευση από διαφορετικά πρότυπα, παρέχουν μια δυναμική προοπτική για τον ρόλο των γυναικών στη σημερινή κοινωνία. Μέσω της εσωτερίκευσης και αποδοχής της γυναικείας ταυτότητας, η γυναίκα αποκτά την αυτονομία και την ελευθερία να καθορίζει τη ζωή της. Αυτή η αυτοδιάθεση και χειραφέτηση είναι ουσιώδης για την ανάπτυξη του ανθρώπινου πνεύματος και για την πρόοδο της κοινωνίας ως σύνολο
Η Μπέλα και η Μπάρμπι, δυο ισχυρές γυναικείες φιγούρες, αναμορφώνουν τις προκαθορισμένες εικόνες της γυναίκας και αποτελούν παραδείγματα αυτονομίας, αυτοπεποίθησης και ενέργειας. Το μήνυμά τους αφορά την αναγνώριση και την αξιοποίηση της γυναικείας δύναμης και την εκδήλωση της πραγματικής ευτυχίας μέσα από την αυτοπραγμάτωση και ελευθερία
Με στοιχεία από The New York Times.
Πηγή
