Το βαθύ κενό του Διαστήματος: Όταν ο Άνταμ Σάντλερ αρπάζει την ψυχή του θεατή”

Όταν ο Άνταμ Σάντλερ εισέρχεται στον κόσμο του δράματος, κανείς δεν μπορεί να ακούσει τον καημό του. Ενώ μεγάλο μέρος του κοινού έχει συνηθίσει να εντυπωσιάζεται από τους κωμικούς που υποδύονται δραματικούς ρόλους, ο Σάντλερ αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Αν και δεν διαθέτει την πλαστική κινησιολογία και την καρτουνίστικη φρενίτιδα άλλων κωμικών, ο δικός του χαρακτήρας και φυσιογνωμία τον καθιστούν ιδανικό για ρόλους “άνθρωπος της διπλανής πόρτας”, ιδίως για το αμερικανικό κοινό. Κάνει το κοινό να γελάσει ακόμα και σε ενήλικες καταστάσεις, χάρη στη μεγάλη παιδική προσωπικότητά του. Εάν οι ταινίες του δεν ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, η μετάβασή του στο δράμα δεν θα προκαλούσε τόση έκπληξη

Ο Άνταμ Σάντλερ έχει ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με το Netflix εδώ και χρόνια. Πέρα από τις κλασικές κωμωδίες όπως το “The Ridiculous 6” και το “Hubie Halloween”, έχει προσθέσει στη φιλμογραφία του και πιο αρτιστικές παραγωγές, όπως το “Meyerowitz Stories” του Νόα Μπάουμπακ και το εντυπωσιακό “Uncut Gems”. Ένα από αυτά είναι και το “Σpaceman”. Σε αυτή την ταινία, ο Σάντλερ υποδύεται τον Γιάκουμπ, έναν Τσέχο αστροναύτη που έχει αποσταλεί στο Διάστημα για να ερευνήσει ένα σύννεφο αστρικής σκόνης και να αποκαλύψει τα μυστήρια του σύμπαντος. Η ταινία ξεκινά με τον ήρωα ήδη στο Διάστημα, παραπαίοντας από τη σύζυγό του, τη Λένκα. Παρά το γεγονός ότι η Λένκα του στέλνει ένα μήνυμα για να του πει ότι τον εγκαταλείπει, οι αρμόδιοι της διαστημικής υπηρεσίας αρνούνται να του παραδώσουν το μήνυμα για να μην τον θέσουν σε μεγαλύτερο συναισθηματικό κίνδυνο. Αυτό είναι το σημείο που εμφανίζεται μια υπερνορμαλία αράχνη με τη φωνή του Πολ Ντέινο, ένας ταξιδιώτης σαν τον Γιάκουμπ που θέλει να εξερευνήσει τη μοναξιά του. Υπάρχει αμφισημία ως προς την ύπαρξη της αράχνης, αλλά κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η χρήση της έχει συμβολική αξία. Ο Χανούς, όπως την ονομάζει ο Γιάκουμπ, αποτελεί ταυτόχρονα τη συνείδηση του ήρωα και μια ψυχοθεραπευτική παραδοχή που τον βοηθά να μην χαθεί στο Διάστημα, καθιστώντας τον να αναγνωρίσει τα λάθη του και να απελευθερώσει τη συναισθηματική του απόσταση

Ο Γιόχαν Ρενκ, γνωστός για την εξαιρετική δουλειά του στη σειρά “Chernobyl”, ξέρει πώς να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα. Με τους Σάντλερ και Ντέινο να μιλούν σε χαμηλή ένταση και με αργό ρυθμό, δημιουργεί μια αίσθηση ψυχοθεραπείας, η οποία ενισχύεται από τους μονότονους ήχους του Μαξ Ρίχτερ. Όταν οι οικείοι ήχοι εκτινάσσονται σε συναισθηματικό επίπεδο για πρώτη φορά, αισθάνεστε ότι κάτι πραγματικά σημαντικό συμβαίνει, αν και θεωρητικά, ο Ρενκ δεν είναι στο επίπεδο άλλων επιτυχημένων οπτικοακουστικών παραγωγών. Η διαστημική κατασκευή έχει ανατολικοευρωπαϊκές επιρροές, κάτι διαφορετικό από τις συνήθεις σκηνές του είδους, ενώ ο σχεδιασμός της αράχνης με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά προσφέρει μια ευχάριστη ποικιλία στον ρεαλισμό που κυριαρχεί στη φαντασία, επιστημονική και μη. Δυστυχώς, το περιεχόμενο της ταινίας είναι ατελές, με τον Χανούς να μιλάει συνεχώς με “σοφά λόγια”, που μόνο οι Ιβηρείς συγγραφείς μπορούν να δημιουργήσουν πλούσιους. Δεδομένου ότι η ταινία μπορεί να συνεπάγεται τον θεατή σε μια φάση συναισθηματικής ενδοσκόπησης, μπορεί να καλύψει την ανάγκη του να παρακολουθήσει μια ταινία που κατανοεί το πώς αισθάνεται σε αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ καλύτερες ταινίες εκεί έξω που, μαζί με αυτή, έχουν κάτι να πουν και παρουσιάζουν μια πιο ευφάνταστη προσέγγιση για να το κάνουν αυτό. Η ταινία “Σpaceman” είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα του Netflix.

Πηγή