Ένας ξυλόφουρνος βαθιά ριζωμένος σε μια αποκοσμία γεύσης και παράδοσης

Υπάρχουν μέρη που φέρνουν στον νου την αυθεντική Ελλάδα, μέρη που διαψεύδουν τον ανεπανάληπτο χρόνο και που αναδεικνύουν την αξία της παράδοσης. Ένα από αυτά τα μέρη βρίσκεται στα Βίλια, ένα χωριό στην Αττική. Εκεί, ένας ξυλόφουρνος στεκόταν περήφανα για περισσότερα από εννενήντα χρόνια, ενσαρκώνοντας την υπέροχη παράδοση του παλαιού τρόπου φύσης του φίλου ατελείωτων γεύσεων

Ο φούρνος της Ισμήνης, όπως αποκαλείται, δεν είναι απλώς ένας ξυλόφουρνος. Είναι μια έκφραση της αγάπης για την τέχνη του καλού φαγητού. Η ιδιοκτήτρια, κυρία Ελένη, συνεχίζει με πείσμα την παράδοση που ξεκίνησε από τον πατέρα της το 1932. Μαζί με τον σύζυγό της, αποφάσισαν να διατηρήσουν τον φούρνο όπως ήταν πάντα, αφήνοντας την κληρονομιά τους ανεπηρέαστη από την πάροδο του χρόνου

Η Μιμίκα και ο Αντώνης, οι φίλοι μου που με προσκάλεσαν να επισκεφθώ τα Βίλια, με είχαν εντυπωσιάσει με τις περιγραφές τους για το μικρό χωριό. Και όσο περνούσαμε τις μέρες εκεί, συνειδητοποίησα πως ο φούρνος της Ισμήνης ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής των κατοίκων. Και εγώ είχα την τύχη να ανακαλύψω τον μαγικό κόσμο αυτού του ξυλόφουρνου

Από την πρώτη στιγμή που κάθισα στο τραπέζι για να γευτώ τις λιχουδιές του φούρνου, ήξερα πως ακολουθούσα τα βήματα μιας ιστορίας που ζούσε για πολλές δεκαετίες. Αισθάνθηκα τον παλμό της παράδοσης μέσω μιας σπανακόπιτας που βγήκε από τον φούρνο εκείνη τη στιγμή. Οι μεγάλες φραντζόλες, οι λαχταριστές τυρόπιτες και τα μελλοκούλουρα ήταν απλά η αφετηρία ενός ταξιδιού γεύσεων που μετέφερε τις ρίζες της ελληνικής κουλτούρας

Η κυρία Ελένη μού περιέγραψε τις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισε μαζί με τον σύζυγό της κατά τη διάρκεια της εκκίνησης. Αρχικά, δεν γνώριζαν τις τεχνικές του ζυμώματος, αλλά τώρα προσφέρουν στους πελάτες τους μοναδικά προϊόντα. Η πεθερά της, η Ισμήνη, τα έκανε όλα μόνη της, αλλά η κυρία Ελένη αποφάσισε να συνεχίσει και να διατηρήσει την ποιότητα που οφείλεται στην αγνή αγάπη για τη μαγειρική

Όσο περισσότερο μιλούσαμε, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν ότι ο φούρνος δεν αποτελούσε απλώς μια παράδοση του παρελθόντος, αλλά ένα σύμβολο της καθημερινής ζωής της κοινότητας. Η πολύτιμη Πολυτίμη, ένας ευσυνείδητος κοντινός φίλος, ήρθε και αυτή μαζί με τη χαρά και το γέλιο που έφερνε πάντα μαζί της. Το μελοκούλουρο, ένα προιόν αγάπης καλοσορίζοντας τους πυροσβέστες της περιοχής, ήταν μια ακόμη απόδειξη της φιλοξενίας και της δημιουργικότητας που δεσπόζουν στην περιοχή

Ο φούρνος της Ισμήνης είναι μια πύλη προς την αυθεντική γεύση της Ελλάδας. Είναι ένας τόπος που συνδυάζει την απλότητα και την ουσία της ελληνικής κουλτούρας. Κάθε φορά που περνάω από το χωριό, νιώθω ότι είμαι μέρος μιας παράδοσης που αναφύει από τη γη και το ξύλο. Ο φούρνος στα Βίλια διηγείται μια ιστορία που διατρέχει τον χρόνο και προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για εκείνους που αναζητούν τη γεύση της αυθεντικής Ελλάδας.

Πηγή